Alle Geheimen van de iT

Waarheidsgehalte: 100% en dan vertel ik eigenlijk nog niet eens alle geheimen...

In 1991 was ik zestien

en ging ik naar de discotheek in mijn eigen dorp. Eigenlijk hield ik helemaal niet van discotheken, of beter gezegd: dansen was niet echt mijn ding. Ik was dan de hele tijd aan het denken hoe ik moest bewegen en of het raar was om de hele tijd hetzelfde pasje te doen of juist raar als ik ineens mijn armen in de lucht zou steken. Nee, ik kon me er niet echt in verliezen zoals ik sommige mensen zag doen en ook was ik me er heel erg bewust van wanneer een jongen naar me stond te kijken. Of zou kunnen kijken, dat kon natuurlijk ook. Want wat dacht hij dan? Zou ik eigenlijk wel willen weten waar hij aan dacht? Misschien moest ik mijn lijf draaien zodat mijn billen richting de muur dansten, want stel dat ze er sexy uitzagen. Ik wilde er helemaal niet sexy uitzien. Of ja, toch wel, maar ook weer heel erg niet want ik kwam daar om te dansen. Ik was pas zestien, maar ook al zestien hoor! Verwarrend allemaal, dus dansen deed ik dan maar niet. En trouwens, er werden Top 40 hits gedraaid. Hartstikke stom.

Op mijn zeventiende belandde ik per ongeluk op een zaterdagavond in de destijds beroemde discotheek iT in Amsterdam. Nou ja, per ongeluk...we moesten er tweeëneenhalf uur met de trein naartoe reizen. En dan een beetje hopen dat we allemaal binnen zouden komen. Want de zaterdag, dat was de avond voor de “extravagante homo’s”. En hoewel ik zelf al een poosje wist dat ik in ieder geval niet hetero was, bleef ik gewoon een zeventienjarig onnozel kind uit de provincie. Niks bijzonders, dus zie dan maar eens binnen te komen.

Gelukkig

was het gezelschap waar ik mee was wèl bijzonder en kon ik meeliften op hun shine. Eenmaal binnen bleek ik thuis te zijn gekomen. Niks geen Top 40 hits, hier werd House muziek gedraaid! En ik zag niemand in een poloshirt, zelfs een normale jeans was moeilijk te spotten. Ook interesseerde het niemand in welke richting mijn kont danste, deze plek was magisch!

Ik ben daarna nog vele zaterdagen naar Amsterdam gereisd. Altijd zorgden we voor creatieve outfits zodat ons clubje iedere keer weer binnen gelaten werd en we naadloos in het extravagante zaterdagavond-interieur pasten. Waterbedden-party, Blote-billen feest, welk thema er voor die avond ook gekozen was, we waren voorbereid! Alles kon, alles mocht, zolang je respect voor de ander had en de bekende Nederlanders met rust liet want je diende jezelf immers ook als ster te gedragen, Zo Deden Wij Dat In Onze Club.

Maar een paar jaar heeft dit mogen duren. Want toen stierf Manfred, de eigenaar. En met hem de ziel van de iT. De club waar ik nooit, maar dan ook nooit door iemand lastig gevallen werd. De club waar dingen gebeurden die echt niet door de algemene standaard-beugel konden maar we zorgden voor onze eigen standaard. Consent, respect en ieder zijn ding. Meer regels hadden we niet nodig.

De herinneringen

– plus een boek en wat obscuur beeldmateriaal dat ronddwaalt op YouTube - is alles wat over is, want zelfs het pand is gesloopt. En heel af en toe kan ik daar nog steeds verdrietig om zijn. Maar ach, al was de club er wel nog geweest, ik weet heus wel dat ik die tijd nooit meer mag beleven. En eerlijk gezegd zou ik dat ook niet willen....want om op mijn 49e nog een keer tot vijf uur in de ochtend te moeten dansen, om vervolgens tot half acht op Amsterdam Centraal in de kou te wachten op de trein, dat trek ik echt niet meer.

Gelukkig heb ik geen kinderen aan wie ik al mijn avonturen in de iT kan vertellen. Ze zouden zich kapot schamen!

Heel gek, maar die gedachte vervult me met trots.