De Molenaar

Waarheidsgehalte: 99,9% en daar ben ik dit keer heel gelukkig om!

Er is een molen in het dorp waar ik nu woon. Er zit een winkeltje in en een museum naast. Dat wordt beheerd door vrijwilligers. Ik loop bijna wekelijks langs de molen. Dit keer was ik nieuwsgierig en had ik tijd. Dat is voor mij de perfecte combinatie voor Onverwacht Geweldige Gebeurtenissen. En wat een geluk, want daar hou ik heel erg van.

Binnen liep ik langs de schappen en bekeek het assortiment. Bij de kassa stonden drie vrijwilligers koffie te leuten. Of molengemaalde links afgeslagen bio-thee, weet ik veel. Maar zo’n winkeltje was het wel.

Er kwam een toerist binnen die in het Engels vroeg of hij de molen kon bekijken. De man bij de kassa antwoordde dat hij een rondleiding kon geven maar dat hij helaas niet zo goed Engels sprak.

Toen pas zag ik de steile houten trap naar de eerste verdieping. Voor de enorme schare molenenthousiastelingen in mijn vriendenlijst: het gaat hier om een achtkantige stellingmolen, dus dan weet je het wel!

Ik maakte meteen gebruik van de situatie

door mezelf als vertaler op te werpen. Met zijn drieën beklommen we de akelig steile trap naar de eerste verdieping. Daar bleek al snel dat de meneer van de molen enorm veel wist te vertellen over de molen, maar dat de toerist nauwelijks Engels sprak en ik nog geen 10% van het molenjargon in het Engels beheerste. Ook niet in het Nederlands trouwens. Dus al snel ging de toerist zijn eigen gang en maakte korte video’s voor zijn thuisfront in Hongarije. Ondertussen luisterde ik aandachtig naar Molenmeneer. De informatie over de molen was absoluut interessant, maar de bevlogen manier waarop hij vertelde zorgde ervoor dat ik vragen wilde blijven stellen.

De man zag er overigens uit als het schoolvoorbeeld Normale Meneer. Niet te dik, niet te dun, niet te groot of te klein, onopvallend gekleed en waarschijnlijk had hij doordeweeks een baan als bibliothecaris. Allemaal kenmerken die ver buiten mijn interessegebied vallen.

Toen de molen bekeken was en alle vragen hierover gesteld, neigde ik weer richting trapgat, maar Normale Molenmeneer vroeg of ik ook even de balustrade aan de buitenkant van de molen wilde bekijken. Meer uit fatsoen – ik had eigenlijk wel genoeg molenkennis nu – zei ik dat ik dat wel wilde en volgde hem naar buiten. Daar kreeg ik toch nog wat interessante feiten te horen en had ik wat molenvragen te stellen, maar vergeet nu even alles wat ik hierboven geschreven heb. Want dat deed ik op dat moment ook.

Hoe het precies gebeurde snap ik nog steeds niet,

maar ik heb daar bijna een uur met Molenmeneer staan praten. Over ons leven. Dat we allebei dezelfde lessen geleerd hadden en daaraan dezelfde levenshouding hadden overgehouden. En hoe gelukkig we daarmee waren. Zijn, beter gezegd.

Hoe kanker ons gevormd heeft. En dat was meteen de enige levensgebeurtenis die we gemeen hadden. Twee totaal verschillende levens met dezelfde uitkomst. Ik vond het moment zo mooi dat ik soms moeite had om mijn emotionele incontinentie in toom te houden.

Na dat tijdloze uur werd tijd om verder te gaan. Hij weer achter de kassa, ik weer op weg naar wist ik veel. De hele weg lang was ik in een andere wereld, denkend aan wat we gedeeld hadden en wat ik van hem nog kon leren. Wat een bijzondere ontmoeting.

En zo ontdekte ik dat er in mijn dorp een hele Bijzondere Molenmeneer is die geen meel maalt, maar met glitter strooit. Behalve tijdens werkdagen, want dan is hij boekhouder.