De Prullenbakker

Waarheidsgehalte: 0,2%

De Prullenbakker,

zo word ik door iedereen genoemd. Maar ik bak helemaal geen prullen. Alles wat ik bezit en verzamel is waardevol. Ik snap niet dat mensen dat niet doorhebben.

Ik heb een huis op wielen. Ooit was het gewoon mijn bus. Het merk kan ik me niet herinneren want ik heb geen interesse in automerken. De bus was lichtblauw en lichtblauwe voertuigen zijn over het algemeen erg betrouwbaar. Meer hoef ik niet te weten. De bus is eigenlijk nog steeds lichtblauw, maar de kleur en het merk  is niet meer zichtbaar omdat de spullen alles bedekken.

Ik verzamel alles wat ik kan gebruiken. En ik kan toevallig alles gebruiken wat ik verzamel. Dat is gewoon een kwestie van je fantasie gebruiken en in mogelijkheden denken. De meeste mensen doen dat niet. Die denken alleen maar aan wat er níét kan. En daar stopt hun brein. Dan gooien ze bijvoorbeeld een trechter met een klein scheurtje erin weg. Terwijl het een prima huisje – met schoorsteentje! - voor je lievelings muis is. Kwestie van een deurtje van het scheurtje maken. Simpel.

Ooit woonde ik in een huis.

Maar als ik dan onderweg was, kwam ik dingen tegen en kreeg ik inspiratie om van die dingen weer andere dingen te maken. En dan had ik mijn gereedschap niet bij me, want dat lag thuis. Dan moest ik weer onthouden wat ik wilde maken. Tijdens een rit van 50 kilometer kwam ik soms wel 83 dingen tegen. Dat kon ik allemaal niet onthouden. En dat vond ik zo vermoeiend dat ik besloot de inhoud van mijn huis in mijn bus te gooien. Gewoon alles bij de hand, wel zo makkelijk. Toen mijn huis leeg was, heb ik het verkocht en van dat geld betaal ik benzine en reparaties aan de bus. Gelukkig is mijn bus niet vaak stuk, ik kocht niet voor niks een lichtblauwe.

Uiteraard past niet alles in mijn bus. Maar ik vond ooit een flink stuk ijzerdraad in een weiland en daar buig ik allerlei haakjes van. En daarmee hang ik spullen aan de binnen-, boven- en buitenkant van mijn bus. Of ik hang spullen aan de spullen die dan weer aan de bus hangen. Of ik hang spullen aan de spullen die aan de spullen....nou ja, ik denk dat je het wel snapt. Wat is ‘spullen’ eigenlijk een gek woord als je het zo vaak achter elkaar zegt.

Mijn dag vul ik met het verzamelen en ombouwen van voorwerpen. Van lege zakken chips maak ik vrolijk gekleurde zonwering, van verloren knuffels maak ik een winterjas. Alles wat ik tegenkom, gebruik ik weer. Boodschappen doe ik bijvoorbeeld met afgedankte boodschappenbriefjes die mensen achterlaten in winkelwagentjes. Op die manier hoef ik nooit te bedenken wat ik nodig heb en heeft mijn hoofd meer ruimte voor inspiratie om wat lekkers te maken met de producten die op zo’n lijstje staan. 

Soms willen mensen iets kopen dat ze aan de bus zien hangen. Zo was er eens een hele sjieke dame die interesse had in mijn theezeefkippengaasfruitmand. Ze bood 75 euro voor dat ding. Natuurlijk ging ik akkoord met die prijs en zei ik niet hoe maf ik haar vond om zoveel te bieden voor een fruitmand. Een paar dagen later kwam ze terug omdat haar oog gevallen was op een regenjas die ik gemaakt had van elastiekjes en stukjes binnenband. Hiervoor kreeg ik maar liefst 200 euro!

En nu komt ze regelmatig langs en verdien ik een fortuin aan haar. Ik vind haar al lang niet meer maf. Want op een keer reed ik door de Wilhelminastraat en zag ik een etalage vol met voorwerpen die ík gemaakt had! Daar hing mijn stropdaspantyvliegengordijn en mijn autolampenkapplafonnière, met hele lange prijskaartjes eraan anders paste de prijs er niet op. Maar ik werd niet boos ofzo. Sjieke dame kon immers zo haar hypotheek betalen en ik mijn benzine, allemaal door mijn zelfgebakken prullen. Ik vind het een prima systeem. De ene hand wast de andere.

Dat zouden meer mensen moeten doen.