Het is meer dat ik mijn aandacht niet lang genoeg erbij kan houden
om een boek te schrijven. En inspiratie heb ik ook niet. Dus het moet kort zijn en waar gebeurd. En dan kan het best zo zijn dat ik de waarheid een beetje verdraai, maar dat is dan alleen vanwege de leesbaarheid of zoiets. Ik weet ook niet precies hoe het allemaal heet maar soms moet je dingen een beetje anders opschrijven zodat het verhaal beter loopt. In feite doe ik ook maar wat.
Iemand die ik erg bewonder omdat hij Echte Boeken Schrijft zei me dat hij me een schop onder mijn kont wilde geven. Omdat ik te weinig ambitie had en iets moest gaan doen met de letters in mijn hoofd. Maar het leven wat ik nu heb vind ik leuk genoeg, waarom zou ik meer ambitie moeten hebben? En wie wil er nu lezen over Tevreden Mensen? De meeste verhalen gaan toch over iets dat niet leuk is en dan eindigt het in iets leuks. En ik heb dat niet. Alles is al leuk.
Daan vind ik bijvoorbeeld erg leuk. Ik zie hem ongeveer twee keer per week maar ik mag hem altijd appen of bellen. Ik bel eigenlijk nooit, ik hou daar niet van. Aan de telefoon moet ik meteen een antwoord klaar hebben, ook als ik eigenlijk nog een beetje na wil denken over wat ik wil zeggen. Ook komen de woorden er vaak niet goed uit. Dan wil ik bijvoorbeeld zeggen dat ik hartige pannenkoeken heel erg lekker vind, maar in mijn hoofd gaat het dan zo:
DeredendatikhartigepannenkoekenlekkervindisomdatiksomsheelveelbehoeftehebaangehaktenikwaseensineenpannekoekenboerderijendaarhaddenzepannenkoekmetgehaktenwhiskycocktaisausendatwasechtheellekkerendatisderedendatikhartigepannenkoekenzolekkervindsowiesoisdecombinatiegeruldgehaktmetwhiskycocktailsausechtweergalooslekkerenzehaddenerooktaugébijechteenheelvreemdecombinatiemaarhetwaszovreselijklekkerhetwasinLeusdenmisschienbenjedaaraleensgeweestechteenkeerdoenhoorjekanerookmooikanovaren.
Als ik een appje stuur dan denk ik precies hetzelfde maar uiteindelijk schrijf ik: ‘Ik vind hartige pannenkoeken heel erg lekker.’ En dat is duidelijke taal.
Daan snapt dat ik liever schrijf dan praat.
Daan snapt echt heel veel, meer dan ik. Daarom helpt hij me af en toe. Wat ik ook leuk vind aan Daan is dat hij een hele grote baard heeft. En een nog grotere buik met heel veel tattoos erop. En hij draagt hele mooie ringen met glimmende stenen en hij verft zijn nagels altijd blauw. “Royal Blue” noemt hij dat, “Want ik heb blauw bloed door mijn aderen stromen.” Maar ik weet dat dat een leugen is want laatst viel hij midden op straat en schaafde daarbij zijn linkerknie heel erg en er kwam bloed uit en door zijn kapotte panty zag ik dat het gewoon rood was, net als bij iedereen.
“Waarom draag je dan ook van die puntige hoge hakken?” zei ik tegen hem. Waarop Daan zei: “Dit zijn geen hakken, dit zijn loeboetins.” Ik wist niet wat dat betekende maar wel dat het geen nut had om verder te vragen. Want Daan zou dan zeggen dat hoge hakken in directe verbinding staan met zijn hart en Zaken van het Hart zijn nou eenmaal niet uit te leggen volgens hem.
Wie ik ook heel leuk vind is mijn moeder. Ze houdt het allermeest van stroopwafels en kersenbonbons. En ik houd het allermeest van haar. Ik woon niet bij haar. Maar ik ben wel vaak bij haar op bezoek. En ik maak haar huis schoon. Dat doe ik elke zaterdag wanneer zij naar de supermarkt gaat. Dan maak ik ook de badkamer schoon. En dat haat ik. Want op de rand van het bad staan 27 flesjes, grote en kleine en alle merken door elkaar. Met beetjes badschuim, shampoo of conditioner. Zevenentwintig, ik lieg echt niet. En die moet ik allemaal afnemen met een doek en weer terug zetten. Ik vraag wel eens aan haar of ze niet een flesje helemaal leeg kan maken zodat het weg kan. Maar dan kijkt ze me alleen maar zwijgend aan totdat ik me ongemakkelijk begin te voelen en dan ga ik maar iets anders doen.
Oh, mijn werk vind ik ook heel leuk!
Ik maak hulpmiddelen voor mensen die hun lijf anders gebruiken dan de meeste mensen. Als je bijvoorbeeld geen vingers hebt dan kun je geen schaar vasthouden. Dan ga ik diep nadenken totdat ik een idee krijg voor een schaar die je met je elleboog kan gebruiken. Of met je kin. Of je hak. De mensen vinden het fijn dat ik dingen voor ze verzin en ik ben toevallig erg goed in verzinnen. Komt dat even goed uit!
En als ik niet hoef te werken dan ga ik het liefst op pad met mijn kano. Door heel Nederland ga ik, ik wil overal waar water is met mijn kano zijn geweest. Dat is mijn Lange Termijndoel. Ik ga altijd alleen, want dan hoef ik op niemand te wachten als die bijvoorbeeld niet zo goed kan varen als ik. En dan hoef ik ook niet te bedenken waar ik over moet praten. Daan en mama vinden het niet zo fijn dat ik alleen ga, want ze vinden het niet veilig genoeg. Maar ik kan heel goed varen en nog beter zwemmen. En ik weet precies wat de gevaren kunnen zijn. Ik kan nooit honderd procent garanderen dat ik niet verdrink, tenzij ik nooit van mijn leven meer in mijn kano stap. Maar ik weet dat ik dan op den duur honderd procent ongelukkig ga zijn. Dus ben ik bereid om een beetje risico te nemen. Niemand kan leven zonder risico, denk ik.
Als uitzondering op mijn eigen regel heb ik wel eens aan Daan gevraagd of hij met me mee wilde gaan. Dan kon hij zien wat er zo mooi is aan kanovaren en dan zou hij misschien snappen waarom ik dat risico neem. Maar hij weigerde want hij wist zeker dat hij dan zou verdrinken en “waterlijken zijn echt heel lelijk dus dan moet de kist dicht blijven tijdens mijn uitvaart en dat is natuurlijk hartstikke zonde voor iemand als ik.” Ik zei het toch: Daan weet echt heel veel!
En nu heb ik in 971 woorden uitgelegd waarom ik een Tevreden Mens ben en dat een boek over mij in feite heel saai is. Wel fijn om het zelf even terug te lezen, want als je altijd tevreden bent dan vergeet je soms hoeveel geluk je hebt. Ik stuur een appje naar Daan om hem te zeggen dat ik zo tevreden ben. Hij zegt dat hij blij is voor me en wil weten of ik al naar de huisarts geweest ben. Dat is waar ook, ik moet naar de huisarts maar ik vergeet het steeds. Dat komt omdat dat rare bultje geen pijn doet en ik veel te druk ben met tevreden zijn. Ik beloof Daan dat ik overmorgen zal gaan. Of op zijn laatst voordat deze week voorbij is. Dan zal ik echt gaan.
Doorgaans meen ik wat ik zeg, hou ik me aan mijn beloftes en lieg ik eigenlijk nooit. Hoogstens per ongeluk. Ooit vroeg mijn moeder hoeveel stroopwafels ik gegeten had en ik zei ‘vier’ terwijl het er vijf waren. Maar ze maakte me in de war met haar vraag want ik was net de meesjes in het vogelhuisje in de tuin aan het tellen en dat was vier. En ik wilde snel antwoord geven want mama klonk heel dringend en toen ging het door elkaar in mijn hoofd. En dat is dus een waargebeurd voorbeeld van per ongeluk liegen. Ze geloofde me en toen voelde ik me toch een beetje schuldig dat ik een soort van gelogen had en toen heb ik een nieuw pak stroopwafels voor haar gekocht. Ze was heel blij en daardoor ik ook en toen kwam ik tot de conclusie dat de per ongelukke leugen in feite vreugde gebracht had. Daan zei hierover dat stroopwafels in directe verbinding staan met mijn moeder’s hart.
Ik denk dat ik ook haar stroopwafel ben. Of ja, dat hoop ik.
Haha, ik kreeg n droge keel bij je bijna n boek voorlezen aan je pa 😄👍🏼
Goed bezig! 🙂🙂🙂