Trainer Erik*

Waarheidsgehalte: 100%, helaas.

Sporten doe ik in groepsverband, want als ik het in mijn eentje moet doen gebeurt er helemaal niks. Ik kan mezelf niet motiveren en heb iemand nodig die me zegt wat ik moet doen en dat ik heus wel beter kan dan dat. Dus sport ik in groepjes. Cardio, circuittraining, bootcamp, allemaal prima zolang ik maar het gevoel heb dat het snel voorbij is. Liever lui dan moe dus, maar ik voel me er heel goed bij en zie het als noodzakelijk kwaad.

Al een poosje was ik niet meer zo tevreden over mijn huidige sportschool. De bootcamptrainingen die ze in de buitenlucht gaven verplaatsten zich steeds verder en verder van mijn woning. Tot op het punt dat ik dik twintig minuten met de auto onderweg was om rond te rennen in hetzelfde soort groen dat ik ook dichter bij huis heb. Tijd voor een andere club dus, keus genoeg! Ik mailde Rob, eigenaar van een kleinschalige bootcampclub bij mij om de hoek. Ik was welkom om een proefles te volgen en hij gaf aan waar iedereen zich zou verzamelen op het juiste tijdstip. Ah fijn, ik kende die plek; regelmatig zag ik daar groepjes sporters zich verzamelen voor weer een uurtje gezond afzien. Ik had er zowaar zin in!

Vijf minuten voor aanvang reed ik de parkeerplaats op en zag ik het kleine groepje al staan. Ik stelde me voor aan trainer Erik  en hoi-de naar de andere sporters. Aardige mensen. We gingen al vlug op weg, het was een stukje rennen naar de eerste plek waar we wat oefeningen zouden doen. Erik droeg een Bulgarian Bag met zich mee. Voor de mensen die dat niet kennen: het is een zware banaanvormige zak met lussen en handvaten eraan. Je zwaait hem in het rond of draagt hem in je nek, het is maar net wat voor soort marteling je leuk vindt. Ik rende achter Erik aan en vond het een beetje vreemd dat hij niet vroeg naar mijn recente sportverleden of mijn eventuele blessures waar hij rekening mee kon houden. Een beetje goede trainer vraagt dat soort dingen aan nieuwe mensen.

Maar erg veel tijd om me daarover te verwonderen had ik niet, want al vlug begonnen we aan een set squats aan de voet van een steile heuvel. Erik moedigde aan: sprak luid tegen Henk of Els of Marja, wanneer ze goed bezig waren of best iets meer konden zakken met die billen. Ik werd ondertussen straal genegeerd. Hij keek niet één keer naar me. Of beeldde ik me dat in?

Ik besloot de proef op de som te nemen en de push-ups begon ik expres fout te doen, in meerdere varianten van waardeloosheid. Maar Erik leek het niet te zien. Of het interesseerde hem niet. Dit beviel me absoluut niet. Daarna viel het me op dat Erik met iedereen keuvelde terwijl we van plek naar plek renden, maar ook dan deed hij alsof ik lucht was. Eenmaal terug bij de steile heuvel was ik ronduit pissig. Ik voelde niet eens dat ik moe was van het rennen, zo boos was ik. Wat was dit voor achterlijke toestand?

Tijdens de laatste oefening moesten we een paar keer de heuvel op en af rennen. Om de beurt duwde hij een van de mannen de Bulgarian Banaan in de handen zodat ze met extra gewicht naar boven moesten. Ik wilde dat ook graag proberen maar de zak werd mij niet aangeboden. Ook niet aan de andere vrouwen overigens. En de Marja’s en de Elsen taalden er ook niet naar; schijnbaar waren ze het gewend. Was het een aanname van Erik dat vrouwen niet met een zware banaan wilden rennen? Of hoorde het gewoon bij het Negeer-De-Nieuwe-beleid? Allebei de redenen maakten me nog woester en ik besloot eigenaar Rob later op de dag een flink pittige mail te sturen over deze waardeloze trainer.

Eenmaal terug bij de auto schonk Henk zelf meegebrachte thermos-koffie en hing trainer Erik schouderkloppend de popie-jopie uit. Ook mij werd koffie aangeboden, maar ik bedankte vriendelijk en maakte dat ik daar weg kwam. Ik was alleen maar bang dat ik uit zou vallen tegen Erik en die scène wilde ik voor dat publiek niet spelen.

Mijn mail naar Rob was lang en extra pittig. Ik liet niets achterwege. Of hij wel wist wat voor waardeloze trainer hij in zijn organisatie had. Dat Erik ronduit schadelijk was voor het imago van deze Bootcampclub.

Het antwoord van Rob was kort, maar zo krachtig dat ik compleet uit het veld geslagen werd:

“Sorry dat je dit moest meemaken, maar ik ken helemaal geen Erik.”

Echt, ik verzin dit dus niet. Als je gratis wil sporten in groepsverband dan wijs ik jou zo waar je moet zijn. Je kan gewoon aansluiten bij een willekeurig groepje sportievelingen vlak bij die heuvel. Stel je even voor aan de Erik van het stel en je zit geramd.

Toen ik tenslotte mezelf genoeg had uitgelachen werd ik nieuwsgierig naar de naam van de Bootcampclub waar ik me zo argeloos bijgevoegd had. Misschien kon ik ze een bericht sturen om mijn excuses aan te bieden voor mijn onbedoelde deelname. En alsnog mijn beklag doen over Erik, uiteraard.

Online vond ik al snel een foto van Erik met de naam van de club. Zíjn club. Erik bleek de eigenaar en tevens enige trainer te zijn. Een enorme lulhannes die niet eens doorheeft wie zijn leden zijn.

Ik ben daarop zonder proefles meteen lid geworden van Rob zijn club. En hij stuurde met kennis, liefde en respect standaard IEDEREEN die berg op met zo’n vreselijke Bulgaarse zak in de nek. Afzien met een glimlach.

* De naam Erik is omwille van privacyredenen niet gefingeerd. Fuck you, Erik.